بررسی اثربخشی آموزش خودتنظیمی به شیوه گروهی بر سازگاری اجتماعی دانش آموزان دختر مقطع سوم راهنمایی مدارس شهر شوشتر

نویسندگان

1 دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات خوزستان

2 دانشگاه شهید چمران اهواز

چکیده

چکیده هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش خودتنظیمی به شیوه گروهی بر سازگاری اجتماعی دانش­ آموزان دختر مقطع سوم راهنمایی مدارس شهر شوشتر در سال تحصیلی 91-90 می­باشد. طرح این پژوهش از نوع نیمه ­تجربی با پیش ­آزمون، پس­ آزمون و پیگیری با گروه گواه است. نمونه مورد بررسی شامل 50 نفر از دانش­ آموزان دختر است که با استفاده از روش نمونه­ گیری تصادفی چند مرحله ­ای و دارا بودن انحراف معیار پائین ­تر از میانگین در پرسشنامه سازگاری اجتماعی و درنظرگرفتن سایر متغیرهای مورد نظر در پژوهش انتخاب و به­طور تصادفی به دو گروه 25 نفری آزمایش و گواه تقسیم شدند. ابزار مورد استفاده در پژوهش، شامل پرسشنامه شخصیتی کالیفرنیا (CTP) است. به گروه آزمایش طی 8 جلسه 90 دقیقه­ای، تکنیک­های خودتنظیمی آموزش داده شد، اما گروه گواه مداخله­ ای دریافت نکردند. سپس بعد از گذشت یک ماه، مجدداً آزمون پیگیری از هر دو گروه به عمل آمد. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل واریانس چند متغیری (مانکوا) نشان داد که بین گروه آزمایش و گواه از لحاظ سازگاری اجتماعی تفاوت معنی­ داری وجود دارد (001/0> P). همچنین میزان سازگاری اجتماعی در گروه آزمایش نسبت به پیش­ آزمون و گروه گواه به­ طور معنی­ داری افزایش یافته بود. این نتایج کماکان تا دوره پیگیری تداوم داشت.

کلیدواژه‌ها