پژوهش حاضر، نقش میانجیگری تمایزیافتگی خود در رابطه با الگوهای ارتباطی خانواده و سلامت روان را مورد بررسی قرار میدهد. شرکتکنندگان در پژوهش شامل 384 نفر از دانشجویان دانشگاه شیراز بودند که به روش نمونهگیری خوشهای چندمرحلهای تصادفی انتخاب شدند. بهمنظور گردآوری اطلاعات از فرم کوتاه پرسشنامه تمایزیافتگی خود (دریک، 2011)، پرسشنامه تجدیدنظر شده الگوهای ارتباطی خانواده (فیتزپاتریک و ریچی، 1997) و پرسشنامه سلامت عمومی (گلدبرگ و هیلر، 1979) استفاده شد. نتایج تحلیل مسیر مبتنی بر روش بارون و کنی (1986)، نشان داد: گفتوشنود بهواسطه جایگاه من (001/0P< ، 25/0=β)، میتواند سلامت روان را پیشبینی نماید و همنوایی بهواسطه همآمیختگی با دیگران (001/0P< ، 15/0=β)، برش هیجانی (001/0P< ، 19/0=β) و واکنشپذیری هیجانی (05/0P< ، 10/0=β) قادر به پیشبینی سلامت روان است. درمجموع یافتهها بیانگر آن بود که تمایزیافتگی خود، در رابطه با الگوهای ارتباطی خانواده و سلامت روان، نقش واسطهای کامل را ایفا میکند. پس از بحث در مورد یافتهها، محدودیت پژوهش و پیشنهاد جهت هدایت پژوهشهای آتی، ارائهشده است.
لطیفیان, مرتضی, & فخاری, نرگش. (1393). نقش میانجی گری تمایزیافتگی خود در رابطه با الگوهای ارتباطی خانواده و سلامت روان. فصلنامه فرهنگی- تربیتی زنان و خانواده, 9(26), -.
MLA
مرتضی لطیفیان; نرگش فخاری. "نقش میانجی گری تمایزیافتگی خود در رابطه با الگوهای ارتباطی خانواده و سلامت روان". فصلنامه فرهنگی- تربیتی زنان و خانواده, 9, 26, 1393, -.
HARVARD
لطیفیان, مرتضی, فخاری, نرگش. (1393). 'نقش میانجی گری تمایزیافتگی خود در رابطه با الگوهای ارتباطی خانواده و سلامت روان', فصلنامه فرهنگی- تربیتی زنان و خانواده, 9(26), pp. -.
VANCOUVER
لطیفیان, مرتضی, فخاری, نرگش. نقش میانجی گری تمایزیافتگی خود در رابطه با الگوهای ارتباطی خانواده و سلامت روان. فصلنامه فرهنگی- تربیتی زنان و خانواده, 1393; 9(26): -.
)